ท้าวผกาพรหม

ท้าวผกาพรหม หลวงปู่ดู่ วัดสะแก

ท้าวผกาพรหมมีความเห็นว่าสิ่งทั้งหลายเป็นของเที่ยงแท้ไม่แปรผัน ซึ่งขัดต่อคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ว่าสรรพสิ่งย่อมไม่เที่ยง เป็นไตรลักษณ์ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา พระพุทธองค์โปรดให้ท้าวผกาพรหมแสดงฤทธิ์โดยให้ไปซ่อนตัว แต่ไปซ่อนที่ใด พระพุทธองค์ก็ทรงทราบ ต่อมาพระพุทธองค์ทรงทำปาฏิหาริย์อันตรธารหายไป และทรงแสดงพระธรรมเทศนาให้ได้ยินแต่พระสุรเสียง และทรงตรัสว่ากำลังเดินจงกรมอยู่บนเศียรของท้าวผกาพรหม ท้าวผกาพรหมหมดทิฐิมานะ จึงตั้งใจฟังธรรมเทศนาจนได้บรรลุโสดาปัตติผลเป็นพระโสดาบัน

แท้จริงแล้ว พระพุทธองค์ ไม่ได้ใช้ ปาฏิหารย์ เพียงแต่ พระพุทธองค์รู้ว่า

ธรรมดาของคนโง่ ดักดาน เป็น แสนชาติ ย่อมไม่เคยดู หรือ พิจารณาว่า เหนือหัวตัวเองมีอะไร ในหัวตัวเองมีอะไร
คนโง่ ดักดาน มักจะสำคัญว่า หัวตัวเองนั้นเลิศ สิ่งในหัวตัวเองนั้นสุดยอด
คนโง่ ดักดาน จึงมักเชื่อ สิ่งที่ตนเองคิดได้ เอาความคิด ที่ผิดมานำทาง แล้วยกว่า เป็นปัญญา เป็นปฏิภาณ เป็นไหวพริบ

สตฺถา เทวมนุสฺสานํ เป็นครูของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย กระทั่งพรหมที่มีกายละเอียดประณีตสูงกว่าเหล่าเทวดาในกามาวจรภูมิ ก็ต้องฟังธรรมจากพระพุทธองค์ ผู้ที่สามารถทำให้แจ้งโลกนี้และโลกหน้าได้ดีที่สุดก็คือพระพุทธเจ้านั่นเอง